Bugünlerde çok mu susuyorum ne!
En çok mutlu sanıldığım zamanlar -o'ysaki- bunlar.
Kusmam gereken zamanlar,
Boşalmam gereken
Titremem gereken
Gereken hiçbir şey olmadığı gibi bunlar da olmuyor.
Olmuyor.
Ol, diyorum!
Olmuyor.
Beynim diktelere kalkan oluşturmuş kendince.
Kalp dediğimiz -attığını bile hiç hissetmediğim- organım taşlaşmış.
Zamanı durdurmak istiyorum, yavaş yavaş geriye gitmek -takılıp düşme ihtimalini göze alarak-
Geri sar, geri sar!
'Düş'üyorum o halde varım' deyip, gülüyor ve bir sigara yakıp demleniyorum.
Kendime acı çektirmeyi seviyorum sanki.
Bat dünya bat!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder